Marissa vertrekt.

Ben je ooit wel eens met Kerst door Franse dorpjes gereden? Nou dat is echt een aanrader, het is gewoon op het Amerikaanse af, maar dan heel ouderwets, super schattig eigenlijk.

Elk klein dorpje (van gemiddeld 200 inwoners) heeft wel een aantal huizen, die vol zitten met verlichting, het liefst knipperend en gekleurd. Een tuin vol met rendieren, kerstman(nen) en veel onherkenbare voorwerpen, tis net een kermis.

Ik kreeg een uitnodiging van de burgemeester voor een Kerstborrel, de brief eindigde met “we nodigen je uit om Kerstverlichting op te hangen” op de beleefde Franse manier, je durft het bijna niet te laten om dit te negeren. Je krijgt er ook nog een doos chocola voor als je hieraan mee werkt.. zo komisch.

Mijn kerstverlichting, een beetje een trieste bedoening haha, volgend jaar beter!

Dan kom je op zo’n Kerstborrel, waarbij er een Kerstman langskomt om kadootjes uit te delen aan de kinderen. Hij kwam binnen en ik moest echt lachen, want ik heb nog nooit zooooo’n magere, kleine kerstman gezien. “père-noël anorexia” zeg ik zachtjes tegen mijn buurvrouw (meteen al spijt, met mijn Hollandse uitflappigheid). Ik vermoed dat het die ene buurman van mij was.

Ja! Daar is ie weer …

Ik miste ook een HO HO HO, hij zei eigenlijk helemaal niks. De organisatrice noemde de namen van de kinderen 1 voor 1 en de kerstman gaf de kadootjes, oningepakt!! Wat is nou het leukste van het krijgen van een kadootje?

Voila, maar goed, het is natuurlijk heel leuk dit ze dit überhaupt doen, het is vooral kneuterig, echt Frans.Tweede kerstdag, getoeter voor de deur, huh? De bakker (die komt dagelijks, maar het is 2e Kerstdag?) .. heeft u geen vrij vandaag? “Eh, nee, hoezo?”, “omdat het 2e kerstdag is”…stilte, 2e Kerstdag? Dat hebben ze dus niet in Frankrijk, iedereen is weer aan het werk en alles was gewoon open. Ow..

Oud- en Nieuw, ook een belevenis op zich.. of juist niet. Mijn eerste Oud- en Nieuw in Frankrijk was met mijn toenmalige schoonfamilie, die op bezoek waren in Frankrijk. We hadden al begrepen dat de Fransen geen vuurwerk afsteken. DE vuurwerkdag is echt 14 juli, maar dus niet s’nachts op 1 januari. Maar, werd er gezegd, er zijn altijd wel Nederlanders in Frankrijk die hun vuurwerk meenemen en toch nog voor wat herrie zorgen.. echt Nederlands?

En dan.. is het middernacht, we wensen elkaar Gelukkig Nieuwjaar en lopen enthousiast naar buiten,  leuk, wat buren ontmoeten, zoals we dat gewend zijn in Nederland, maar wat denk je… niets, nada, noppes, doodstil, geen mens op straat… misschien ook logisch als er geen vuurwerk wordt afgestoken. Oud- en Nieuw is voor Fransen echt een familiegelegenheid en dan het liefst de hele avond aan tafel, waarbij tegen één uur s’nachts een keer het toetje doorkomt..

Volgend jaar ga ik voor de doos met chocola en ga mijn huis ook vreselijk kitsch versieren, heb er nu al zin in.

Het kan nog net; ik wens jullie het aller aller beste voor het nieuwe jaar en ik heb het voornemen weer meer Blogs te gaan schrijven.
Hartegroet.

Ja die titel die trekt wel he haha. Eigenlijk wil ik ermee zeggen, dat het allemaal heel romantisch lijkt, maar ik zal je nu even de niet-verbloemde versie vertellen. Vooral omdat ik laatst een mail kreeg van iemand met “hoe gaat het in Frankrijk? Hou je het nog vol?” bijzondere vraag. “Ik hoor nml. laatst weer van een Nederlanders echtpaar, dat het zo tegen viel, hun emigratie naar Frankrijk”. Okay, voordat jij ook plannen hebt, moet je misschien eerst maar even dit lezen!

En echt, ik ben heel eerlijk, ik vind het nog steeds fijn om hier te zijn, ook al wordt mijn geduld regelmatig op de proef gesteld. Je moet er tegen kunnen, dat je hier een stuk terug in de tijd gaat, minder luxe hebt, dingen zijn minder goed geregeld, je moet echt veel geduld hebben en niet vies zijn van veel vliegen in huis haha en dan heb ik het over mijn ervaring als bewoner op het platteland in Frankrijk.

Ma belle vue

Oftewel het buiten leven! Om te beginnen kan je kan hier heerlijk rollenbollen in de modder (in het najaar en de winter), één en al modderpoel in de tuin en op de weg, je herkent de kleur van je auto niet meer, je vraagt je af waar je zwarte schoenen zijn gebleven (die zijn nml. onherkenbaar geworden) en probeer het huis maar eens moddervrij te houden, onbegonnen werk.

Ben je een hakkentype? Droom dan nog maar even door.

Het was ook een niet zo slimme actie van mij om mijn auto in de tuin zetten, wat normaal gesproken makkelijk kan, DAT kan dus niet in de winter. Ik ben echt 3 uur bezig geweest om mijn auto uit de modder te krijgen. Geen buurman te bekennen (ik heb er maar 3 in de straat)… Na 3 uur gewerkt te hebben met zand, karton, de krik die helemaal verdween in de modder, is het uiteindelijk gelukt stenen onder de banden te krijgen en dat allemaal met bevroren vingers. Grrrr…

Ik ben een keer verdwaald, mijn GPS stuurde mij een weggetje op dat overliep in tractorsporen.

Mijn vertrouwen in GPS is groot en eigenlijk mijn enige optie, dus ik reed door. Er lag flink wat modder op de het weggetje en ik hoopte maar dat ik niet weer vast zou komen te zitten. Ik kan dan wel iemand bellen, maar uitleggen waar ik ben werd toch wel een beetje lastig. Een klein stukje verder hield het spoor op, alleen maar weiland, ik kon geen kant op en wat zei mijn GPS.. niks, hij was de weg kwijt. Mijn enige betrouwbare bron had me in de steek gelaten. Ik keek voorzichtig op mijn mobiel en ja hoor, waar ik al bang voor was, geen bereik en totaal geen 1 huis te zien. Ik ben een stukje gaan lopen om te kijken of een weg in de buurt was, maar noppes. Wat inhield dat ik terug moest rijden, weer door die modder en dat met een mobiel die het bleef zeggen “geen bereik”…

Met een schietgebedje vooraf ben ik gelukkig goed door de modder heen gekomen. Om veel situaties kan ik nog wel lachen (helpt me om te relativeren), maar op dit moment was ik wel een beetje in paniek.

Hier is dus lang niet overal bereik, zijn er niet altijd bordjes die zeggen waar je heen moet en goeie wegen? Een zeldzaamheid.

Hout sprokkelen in de tuin is nog leuk en licht!

Wat dacht je van centrale verwarming, dat is lang niet in elk huis te vinden en helaas ook niet in de dit huis. Ik moet echt dagelijks hout halen (sjouwen uit de kelder) en de houtkachel aansteken. Dit klinkt wel romantisch en heeft ook zijn charmes, met hout bezig zijn. Maar na een dag werken en laat thuiskomen, dan is het ECHT niet leuk als je binnenkomt en het stervenskoud is en zo’n kachel niet 1, 2, 3 warm wordt of soms gewoon ook niet meewerkt. Dat doe ik dan dus ook niet, maar pak me dan in als een eskimo, alles behalve aantrekkelijk.

Brrrr

Riolering hebben ze ook niet in deze regio. Waarschijnlijk heb je mijn poep-verhaal al gelezen op facebook. Zo niet, dan hier in steno: zwembad in de badkamer, douche van urine in de kelder (en ja daar stond ik onder), heen en weer getrek door alle buizen, met alle spetters om mij heen vliegend, het leek opgelost (ja leek), was ik de dop vergeten terug op rioolbuizen te doen (muts), toen ik een paar uur latere een grote boodschap moest doen, rolde die er heel mooi weer uit in de kelder…  hopelijk ben je geen beelddenker en zit je dit te lezen tijdens het eten. Zo wel, sorry.

En zoals precies op DIT moment, geen internet. Mijn schotel (internet via satelliet) is Hooggevoelig, na een kleine storm is hij meteen van slag en heeft even tijd nodig om bij te komen, oftewel geen internet voor mij, nu “pas” 3 dagen. Dat is best lang als je veel internet gebruikt…

En tja, de bureaucratie in Frankrijk is echt 3 columns-waardig. Geen haast hebben, Geduld bewaren is wat je hier echt nodig hebt. Maar als je daar aan gewend bent is het eigenlijk heel relaxed. Alles gaat gewoon “tranquillement”.

Stuk zwaarder

Zo, als dit je nog niet afschrikt, dan weet ik weet nog wel wat leuke huizen te huur en te koop in deze omgeving! Want het is heeeeeeeeeeerlijk wonen hier ;-)

“Jeetje, volgens mij wordt de bestuurder of bestuurster die voor mij rijdt niet goed?”, “oh mij god, wat doet die nou?”… en zo zat ik achter mijn stuur, hartverzakking na hartverzakking. Degene die voor mij reed, reed nml. midden op de weg en meer links dan rechts. Een “weg” is hier een stuk asfalt met kuilen, bulten, veel modder en geen strepen en daar mag je dan 90 km op rijden, al een gevaar op zich.

Een 90-km weg??

Nou reed deze persoon niet heel hard, maar dus wel in het midden van de weg, ook Vòòr een bocht en Vòòr een heuvel, dat waren mijn hartverzakkingsmomentjes, bang voor tegenliggers die er op zouden knallen.

“Ik moet iets doen”, “diegene is mega dronken of speelt graag Russisch roulette”.

Ik seinen met mijn grote lichten en toeteren, in de hoop dat diegene zou stoppen. Maar nee hoor… en wat viel me op, het was een oud vrouwtje achter het stuur. Dit maakte het helemaal vreemd… We reden mijn dorp in en eigenlijk moest ik naar rechts, maar ik moest dat mens tot stoppen zien te dwingen, al is het voor het tegemoetkomend verkeer wat er aan gaat komen. Dus ik reed nog steeds seinend en toeterend achter haar aan. En bleef de ene na de andere hartverzakking krijgen, want ze ging gewoon lekker door met waar ze mee bezig was.

Vlak voor het volgende dorp bleek ze me eindelijk gezien te hebben en parkeerde ze haar auto keurig op een vrij stuk naast de weg. En al giegelend kwam er inderdaad een oud vrouwtje uit de auto, die niet eens recht op haar benen kon blijven staan. Het was een komisch gezicht, maar ik was behoorlijk pissig. Hoe schattig ze er ook uit zag. “Mevrouw, weet u wel dat u heeeeeeeeuuuuul gevaarlijk rijdt?”, “Oh ja?” antwoordde ze. Ik zeg: “U rijdt steeds in het midden, ook voor de bochten en de heuvels”, “Neeeeeej, dat doe ik niet”. “Mevrouw, bent u dronken?”, “Neeeeeeeej”. Dit schoot dus niet op. “Waar gaat u naar toe?”, “Naar mijn familie in het dorp waar we vlak voor staan. Daar is het huis.” Wees ze me aan, eind van de straat. “Ok, ik rij even achter u aan mevrouw” en zij maar lachen.

Ik dacht, ik ga even aan de familie vertellen hoe dit schattige vrouwtje een gevaar op de weg is. Ze reed het dorp in en er was een wegafzetting, we konden dus niet doorrijden. Correctie, ik kon niet doorrijden, zij had nml. gewoon maling aan de wegafzetting en reed gewoon lekker door. Ik zag de werklui vertwijfeld naar haar zwaaien van “ho, stop” en zij zwaaide gezellig terug hahaha, dat was ergens wel weer grappig, maar ik ging haar niet achterna. Ik hoopte maar dat ze echt naar haar familie zou gaan.

Wandelen op een 90-km weg is hier heel gewoon, mag allemaal.

Hier gaan nog veel mensen dronken achter het stuur zitten, terwijl er wel degelijk controle is. Het drinken begint eigenlijk al met de lunch. In Frankrijk eet men nml. 2x per dag warm en daar hoort een wijntje bij. Nou ben ik vaak de BOB, voor iedereen een stuk veiliger. Of eh.. SAM zeggen ze hier, Sans Accident Mortel, oftewel, zonder dodelijk ongeluk. Maar dat oude gebakje was duidelijk de BERT “bezopen en rijdt toch”.

Nu kun je in Frankrijk goed s’avonds of s’nachts rijden, je komt bijna geen auto tegen. Toch rijd ik liever niet s’nachts, want dan is er hier totaal geen straatverlichting. Na 22:30 uur gaat ALLE straatverlichting uit, wat de sterrenhemel wel een stuk mooier maakt trouwens. Toch blijft het best een  spannend avontuur om s’avonds laat thuis te komen. Je weet ook nooit wat er kan oversteken qua diersoort. Zo was ik laatst erg verbaasd van de grootheid van een Das!

Formaat grote hond, deze das heeft helaas de klap van een auto niet overleefd.

Overdag vind ik het heerlijk om rond te rijden. Een auto hebben is hier wel echt een noodzaak, het is onmogelijk om mijn boodschappen met de fiets te doen, ook zijn er geen bussen. De autobestuurders zelf zijn veel beleefder dan ik gewend ben in Nederland. Als ik iemand voor laat gaan, krijg ik altijd wel een Merci-handje. Als je even niet op zit te letten bij een groen stoplicht, is er niemand die toetert van “He, rijen joh”…. Het is net wat relaxter rijden, tenzij je een BERT op de weg tegenkom…pfff.

In Nederland had in een korte tijd een goedlopende massagepraktijk opgebouwd, blijkbaar iets wat ik in mijn handen heb. Dus, soms naïeve ik, ging met veel enthousiasme ook in Frankrijk mijn praktijk inrichten, reclame maken en mails rondsturen. En dan wachten op die klanten… en wachten… en wachten, het bleef stil, ow… Meer actie? Okay, een flyer gemaakt en rond gevraagd of ik bij vakantiewoningen mijn massageflyer mocht neerleggen en ja, dat mocht. Ik dacht, vakantiegangers willen vast wel een massage.. maar ook in de zomer bleef het stil in de praktijk. Ok, duidelijk, dit gaat niet werken. Volgende idee:

Massagepraktijk in Nederland

Of ik dansles wilde geven op een middelbare school in het Engels? YES, YES.. of course. Helemaal mijn ding!!

Weer alle energie ingestoken, flyer gemaakt voor op school, op zoek gegaan naar populaire Franse en Engelse nummers, dansjes gemaakt, geprobeerd er iets “cool” van te maken. En ik vond dat dat aardig was gelukt.

En daar stond ik dan op school, best eng weer, maar ik was er klaar voor!!

Om 17 uur zou de dansles beginnen, NA schooltijd (dat is hier dus tot 17 uur), dat had de directrice zo bedacht. Wat me als eerste opviel is, dat ik buiten de schoolbus zag staan om 17 uur! Veel kinderen worden dus om 17 uur opgehaald door de schoolbus… ehm, ok, maar er worden vast nog genoeg kinderen opgehaald door hun ouders NA de dansles, hoopte ik. Nee dus, alleen 2 enthousiaste leraressen waren gekomen. We hebben lekker gedanst en het een week later nog een keer geprobeerd, maar helaas, geen kids, geen les, shit. Okay dan.. wat nu?

Toen werd mij gevraagd, “Wil je mijn Engelse en Nederlandse lessen overnemen? (dank je wel Fransien!) Je hoeft geen ervaring te hebben, het gaat om volwassenen en het zijn hele leuke mensen.” Ik lesgeven? Dansen ok, dat is mijn ding.. maar grammatica uitleggen?? Oh my God, veel keus had ik niet, dus JA eh.. graag, denk ik.

De eerste les had ik echt enorme pijn in buik, ik vond het doodeng, natuurlijk was dat nergens voor nodig, maar pfff, zag er als een berg tegenop. Inmiddels geef ik al een tijdje les en gaat het best goed eigenlijk, ik ben nog steeds geen lerares, maar ik probeer het met enthousiasme te brengen en dat is inmiddels dus baan 1.

Kennismaking met mijn klasje

Maar daar red ik het natuurlijk nog niet mee!

Heb veel tijd gestoken in het maken van contacten met Fransen en Nederlanders. Inmiddels ben ik aangenomen als Nanny, ik zeg “Nanny”, omdat ik Engels met the kids praat, dat willen de ouders graag. Ik haal ze op van school en help hun met hun huiswerk (alleen Engels en Duits haha).

Ook word ik steeds meer gevraagd om Engelse bijles te geven en zo begint mijn netwerk dus te groeien.

Verder heb ik nog geprobeerd in een Frans restaurant te werken, zij waren enthousiast, maar ikke niet. Oh my God, dat was echt een nachtmerrie. Natuurlijk is het begin altijd moeilijk, maar dit was 10 graden hoger dan moeilijk haha. Dat wordt een Blog op zich!

Meubels kopen, opknappen en verkopen in Nederland was ook snel over, want ik had al gauw geen vervoer naar Nederland meer…

Uiteindelijk is het goed gekomen, ik heb wat baantjes en daar ging het om. En nu op zoek naar iets voor vast. Want ik wil nog steeds heel graag blijven hier.

De zin: “Woon jij in Frankrijk? En heb je alleen maar 1 houtkachel? Wat romantisch”

.. zeker die laatste 2 woorden herhaal ik wel eens in mijn hoofd, wanneer ik bijvoorbeeld meerdere malen per dag hout van beneden naar boven moet sjouwen “wat romantisch”. Want in de winterdagen vliegt het hout er doorheen. En omdat het de enige kachel in huis is, is het ook echt nodig.

Mega tuin, Mega werk, dank Mega lieve vrienden

En dan het ongedierte, hoort er natuurlijk allemaal bij, het buitenleven… maar romantisch??

Sommige hebben de hele soap van de muizen al meegekregen, daarom alleen wat steekwoorden hierover voor wie het hebben gemist: Muizennest in mijn auto, 5 soorten muizenvallen geprobeerd, de muizen werkten samen om het eten uit de vallen te halen, de lieve-maar-niet-helpende-paniekerige-reacties van lieve facebookers dat mijn auto stuk geknaagd kan worden hielp niet, de gevangen muizen loslaten aan de andere kant van de mega tuin en ze gewoon weer richting mijn auto zien rennen was niet zo plesant, dus dan maar fietsend met de muis in de muizenval achterop naar het einde van het dorp, zag er komisch uit… uiteindelijk 6 muizen gevangen na een maand er dagelijks mee bezig zijn geweest, pfff en auto gelukkig nog heel. Sjooo romantisch…

“Spring maar achterop bij mij.. “

Voordat ik de woning in kwam zat er een bijennest in het dak, “ja leuk, honing”, dus. Nou, in je dak is natuurlijk niet zo fijn, de honing was wel lekker trouwens. Maar ook veel gedoe, ook hier was de bedoeling dat het op een diervriendelijke manier zou gebeuren. Ze zouden uitgerookt worden, als er rook is gaat een bij zijn honing verzamelen en vluchten, dat was het plan (!). Maar het resultaat; het werd zo heet dat de honing smolt en als een soort lava over de bijen en DE koningin ging. Er heerste vette paniek, ook aan mijn kant, want ik heb nog nooit zo’n zwerm bijen gezien, helemaal in paniek die beesten… over de hele breedte van het huis, paar meter hoog en paar meter diep, echt veel, niet normaal. Maar het werd nog een graadje erger, er vloog een raamkozijn in brandt, haha, rook genoeg zeg maar, weg waren ze toen wel. Het ergste was nog dat ik DAT kozijn al had geschuurd :-( … Heeeeel romantisch.

Kozijn inmiddels vervangen

En dan de marter (soort wilde fret)… Er liep iets in mijn kelder, waar al mijn hout lag, fiets, etc. Waar ik in ieder geval regelmatig moest zijn en vaak hoorde ik daar iets knagen,  maar wat? Doodeng, want het kon een marter zijn, die niet zomaar aanvallen, maar wel als ze in het nauw gedreven worden.. vertelt men dan zo leuk aan mij. Weet je hoeveel hoeken er in mijn kelder zitten?? Dus.. Mijn hout pakken deed ik altijd met veel zorg, maar loste het probleem “wat zit daar?” niet op. Mijn kat in de kelder vond ik ook eng, want in een hoek gedreven marter valt gerust een mens aan, dus ook een kat. Ook hier heb ik weer diverse vallen geprobeerd en zelfs een sporenonderzoek gedaan, ik moet er nog steeds om lachen. Een laagje zand en in het midden wat eten (creatief he?), maar helaas zonder resultaat, het beestje was te licht, dus geen spoor. Maar uiteindelijk kwam toch een keer mijn kat met een kleine rat aanlopen en sindsdien is het stil in de kelder, opgelost, pff, sorry rat.

Grote muis of kleine rat? Mijn kelder is weer veilig

En dan zullen we het maar niet hebben over de ontelbare lekkages die ik gehad heb, het riool doorprikken met als gevolg, een douche van urine, de super sexy outfits waar ik niet in rondloop.. ben net een boerin, de auto die vast zat in de modder en niemand er was om mij te helpen, maar na 3 uur klooien wel trots op mezelf dat het gelukt is…  de romantiek spat er echt vanaf!!!

En morgen maar eens een bestrijder bellen of hij de hoornaarnest uit het dak wilt halen. Voor mij een nieuw soort beest, mega wespen zijn het, van 4 cm, die ook gewoon wespen eten…enge beesten.

Durft er iemand nog te zeggen dat het zo romantisch is? :-p

Okay.. beetje romantisch is het wel

Sinds 1 week heb ik nou mijn Franse kentekenplaat (nummer) en weet je, het klinkt misschien een beetje raar, maar het voelt als een stukje identiteit wat ik kwijt ben. Ik zal het uitleggen…

Vasthouden aan dat beetje Nederlandse identiteit

Eerst maar over de weg naar dit kenteken, zoals ik inmiddels gewend ben is dit niet 1 weg direct naar het bureau en klaar, neeeej, er leiden meerdere wegen naar…pfff… Sommige dingen geloof je gewoon bijna niet. Na het doorhebben van de beperkte openingstijden van de Prefecture (een ambtelijk kantoor, onthoud dit goed), stond ik  op een ochtend met al mijn documenten (stuk of 5, van origineel certificaat van de Ford tot mijn geboortebewijs in het Frans) in het kantoor. Ik stond daar aan de balie van, “mij stuur je niet weg, want ik heb ALLES”. Maar helaas… ik moest natuurlijk betalen, maar dat kon alleen PER Cheque??? En laat ik nou bij het openen van een Franse bankrekening gezegd hebben; “een chequeboekje nodig? Nee hoor mevrouw van de bank, dat gebruik ik niet”. Ah fijn, terug naar de bank, chequeboekje aangevraagd en die kon ik een week later ophalen.

Mijn enthousiasme weer opgepakt en naar de Prefecture, nu heb ik echt ALLES!! “Mevrouw Schopman, wij hebben een kopie van dit alles nodig? “.

Ik stond werkelijk met mijn mond open te kijken naar deze opmerking, really??… “eh, heeft u geen kopieerapparaat in dit kantoor? kan het niet hier gekopieerd worden?”, Nee.. dusss. Op naar de supermarkt om kopietjes te maken, laat daar nou net het papier op zijn en ze geen voorraad papier hebben, really? Ineens schoot me de boekenwinkel in mijn hoofd, waar ik de eigenaresse inmiddels al een beetje ken. Ik daar naar toe, was ze net aan de telefoon, waarvan ik al gauw door had dat het niet een gezellig telefoongesprek was. Toen ze ophing stortte ze dan ook in tranen uit bij mij.. blijkbaar kwam ik even op het goeie moment voor haar. Maar eh.. niet voor mij, want het liep tegen 12 uur en dan gaat de Prefecture dicht en dat op vrijdag, boehoe.. wie troost mij? moet ik na het weekend weer terug, Neeej. De zoveelste “really?” kwam weer in mijn hoofd.

Jaaaa, 3 weken later kwam mijn kentekenbewijs met de post, maar wat ik toen moest doen wist ik niet precies. Dus ik naar “mijn” garage om de hoek, waarbij de lieve eigenaar meteen begreep wat er moest gebeuren. Maakte een kopietje (hij had dus wel een kopieer-apparaat haha) en zei, kom morgenmiddag maar terug. De volgende dag kwam ik terug en daar waren mijn nieuwe nummerplaten al en binnen 10 minuten zaten ze er op???? Een buiging voor de garagist.

Maar dan ineens rij je rond met een Frans kenteken en dat besef kwam pas toen ik rond reed en niet meer in de regel-modus zat. Het voelt een beetje alsof ik Undercover rij. In het begin werd ik heel blij bij elke Nederlandse auto die ik zag rijden. Ik begon dan vaak enthousiast te zwaaien, als een blije muts, maar daar werd een beetje raar op gereageerd haha. Later zei ik gewoon in mijn hoofd, “hej Nederlanders, hallo” en het voelde dat ik een “Hallo” terugkreeg. Het is gewoon even een stukje herkenning, fijn, en soms kwam er toch spontaan een zwaai of een lach, daar werd ik blij van. Maar ik merkte ook dat ik vaak gedachte had als “ja, ik ben Nederlandse he”, als ik bijvoorbeeld wel stop bij een zebrapad, wat veel Fransen niet doen of als ik door een onbekend dorpje reed en ik bekeken werd. Maar nu.. denken “hun” dat ik Francaise ben en kijken heel raar als ik de weg vraag en wat stotter in het Frans of als ik een lifter meeneem en zeg dat ik maar een beetje Frans praat.

Helaas niet zo’n lifter…

…maar meestal zoiets!

Natuurlijk stelt het niks voor, maar het is vooral even wennen en ben ook gewoon erg blij met mijn Franse kenteken en ook erg blij dat ik wel gewoon Nederlandse kan blijven op mijn paspoort.

“Je veux t’inviter pour un bbq ce samedi”, Ah “oui, je viens”… jaja, ik maak vorderingen. Even kleine vertaling, ik werd uitgenodigd voor een bbq bij Fransen uit “mijn” dorp.
Helemaal happy was ik, dat ze me uitnodigen en me erbij betrekken.
Ik had gevraagd of ik iets mee moest nemen, maar dat was allemaal niet nodig. Dus rond 19 uur ging ik met lege handen en in mijn eentje naar een Franse bbq, het blijft altijd weer spannend in mijn eentje ergens op af gaan.

Door mijn werk was ik wat laat, dus toen ik aan kwam zat er al een gezellig groepje van 12 mensen, 12 Fransen. Nou weet ik inmiddels wat hier gebruikelijk is, en dat is niet iedereen afgaan, een hand geven en je naam zeggen. Nee, dat juist dus niet, maar wel iedereen 2 kussen geven. Hier moest ik in het begin erg aan wennen, ik zei automatisch altijd al mijn naam. En heel af en toe werd er dan ook een naam terug gezegd, maar het is gebruikelijker om je naam niet te noemen. Dit heeft iets te maken met vroeger, in de anonimiteit willen blijven voor de Belastingdienst?! Zoiets heb ik begrepen.
Het precieze weet ik er nog niet van.

bbquetje

En zo was ik gezellig met de Fransen aan het bbqen, het is even wennen, want het is echt heel anders dan ik, als Nederlander, gewend ben. Zo krijg ik als eerste een aperitief, iets heeeeel sterks, wat ruikt naar Spiritus.. verder stonden er allemaal lekkere dingen op tafel, waarbij ik zou denken dat dat het eten al is. Stokbrood met heerlijke sausjes om in te dopen. Wat bladerdeeg hapjes en wat rauwe groenten. En 2 mannen waren druk met de bbq en dan gaat het niet over sateetjes of hamburgers, maar grote stukken vlees.. die ook heel lang moeten bakken. Die waren dus nog wel even zoet. Nou even…

Lange tafel is wel echt Frans

Tegen 22.30 uur.. ja, zo laat dus, gaan we allemaal naar binnen om te eten, ja naar binnen om te eten. Ehm eten?.. niet zo handig, want ik heb dus eigenlijk al teveel voor gesnoept, oeps. We begonnen met het VOORgerecht.. en ondertussen was ik nog steeds bezig met mijn bodem Spiritus. Had er inmiddels wel wat water bij gepakt haha.
Toen kwam er nog een hoofdgerecht, samen met het heerlijke vlees en toen nog een kaasplank EN toen nog een toetje, dus… en mijn moeder zich maar afvragen waarom ik zo aankom. Need I say more?

Blijkbaar zijn er dus maar weinig Fransen (in deze regio) die buiten eten en het grappige is zodra ik bij een Nederlander eet, is het meteen buiten etuuuh. Dat is dus blijkbaar iets typisch Nederlands? Wat ik heb begrepen is dat Fransen het maar lastig vinden, eten koelt af, alles naar buiten slepen, vliegen, etc.

Nou, inmiddels eten de Fransen ook gewoon lekker buiten als ze bij mij komen.
Hoef me niet 100% aan te passen en ik merk dat ze het eigenlijk ook wel leuk vinden, grappig he.

Lekker buiten bij Margriet eten

Het is echt een nieuw leven opbouwen, zowel met totaal ander werk, nieuwe mensen, nieuwe taal en gewoontes aanleren. Zo heb ik van de week een Nederlandse vriendin geholpen met Franse grammatica en zij leert mij drinken haha, ik drink nml. helemaal geen alcohol en dat is hier zoooo raar.

Laten we beginnen met een Roseetje

Voordat ik naar Frankrijk vertrok ben ik eerst 2 weken vakantie gaan houden in mijn eentje in Frankrijk en ik vond via marktplaats een goedkoop adresje bij Nederlanders. Deze Nederlanders, super aardig, heb ik nog steeds leuk contact mee. Zij gaven mij een website van een Nederlandse vrouw, die hier ook alleen woont. En op haar website stonden weer meer websites van Nederlanders met o.a. een B&B, een vakantiehuis. Een aantal heb ik gemaild en mee afgesproken. Puur om te vragen; “Hoe is het voor jou om hier te wonen?”.

En door deze contacten ben ik aan het huis gekomen wat ik nu huur en door deze contacten kreeg ik nog meer contacten en dankzij deze contacten heb ik ook wat werk gevonden.

Het huis was alleen nog een geraamte, ook helemaal begroeid. Zo konden alle luiken niet meer open, op eentje na… wat een uitzicht, ik was meteen verkocht.

En dan ineens woon ik hier, natuurlijk wilde ik ook Franse contacten op doen, maar hoe doe je dat? Voordeel van alleen zijn is dat mensen je sneller uitnodigen, de Nederlanders in dit geval, een marktje, een opening, een plantenruil, noem maar op. Nadeel is dat als er Nederlanders zijn je daar dan toch sneller en makkelijker mee gaat praten. Al was ik ook nog te onzeker over mijn Frans..

Toen ben ik gaan kijken bij de supermarkten, daar hangen allerlei flyers met wat er zoal georganiseerd wordt. Ah… Zumbalessen, yes, daar ga ik naar toe. Een open dag, om je in te schrijven. Ik met mijn woordenboeken op stap en zag vervolgens allemaal moeders met kinderen naar binnen gaan.. ehm… ow, heb ik het verkeerd begrepen?? Dansles voor kinderen? Ik dapper naar binnen gestapt en moest in de rij gaan staan, bij de moeders met kinderen. Ik ga het gewoon vragen.. dan maar de domme Nederlander uithangen.

Gelukkig kwam er nog een vrouw achter me staan, die ook zonder kinderen kwam. Met wat gezichtsuitdrukkingen hadden we al een aardig gesprek.. een gesprek zonder woorden haha. Vervolgens zeg ik “Warm he” (was daar echt bloedheet binnen). En hoppa.. ik opende een gesprek, uhm.. van 1 kant, prima, ik luister en zeg af en toe “oui”, natuurlijk had ik wel verteld dat ik maar un peu Frans spreek. We hadden ons beide ingeschreven en al “kletsend” liepen we samen naar buiten. En toen zei ze; “Heb je zin om een keer koffie te komen drinken bij mij thuis?”. Ik hoorde koffie, een keer en thuis, ah.. je comprends. Volgens mij de enige zin die ik echt begreep haha, maar het eerste contact was gelegd …

En na een stuk of 6 Zumbalessen heb ik een medecursist gevraagd of ze zin had om zondag met mij mee te gaan naar een brocante. Haar antwoord begreep ik niet, was namelijk niet gewoon “oui” of “no”, nee.. een heel lang antwoord, maar haar reactie was heel enthousiast, dus leek het een “oui”. Na wat miscommunicatie kwamen eindelijk uit op een afspreekplek en tijd, haha, ik moet gewoon even geduld hebben of hun met mij. En dat hebben ze. Franse stug? Echt niet.

En dan ben ik ineens een buitenlander, die naar een inburgeringscursus gaat. Met een beetje teveel enthousiasme had ik me in groep 2 geplaatst, want met mijn basiskennis Frans van 25 jaar geleden moet ik toch wel snel mee kunnen komen. NOT… t’ is wel duidelijk dat ik totaal geen talenknobbel heb. De grammatica ging nog wel, maar wat de lerares allemaal vertelde ????

Juist, mijn hoofd zat vol met vraagtekens. In het begin vond ik het best spannend, allemaal nieuwe mensen, dus ik liet niet echt blijken dat ik het niet begreep wat ze zei, met als gevolg dat als ze mij een vraag stelde en wachtte op een antwoord ik een beetje zat te stotteren.. eh.. quoi? Maar met een klas vol Nederlanders werd het me al gauw uitgelegd, maar of ik daar nou van leer? Dat werd dus een klasje lager.. weer even spannend, nieuwe groep. Ben dan wel stoer dat ik dit doe, maar vaak toch met knikkende knieën.. soort held op sokken.

Held op sokken

De derde les was in een groep lager en vol met verschillende culturen, echt super leuk, Afrikaanse, Aziatische, Marokkaanse, Georgiër en een Russiche. Allemaal hebben ze moeite met de grammatica en ik juist met het verstaan en spreken, wat zij wel weer wat meer kunnen, wel met een enorm “buitenlands” accent en dus totaal niet te verstaan en dan proberen we toch een gesprekje aan te gaan, wat weer zorgde voor hilarische taferelen en totale miscommunicatie, geweldig.

Marokkaanse thee

Wat ik ken van Marokkanen is hun gastvrijheid en ook hier komt dat weer naar boven, de Marokkaanse vrouw nam altijd thee met koekjes mee voor bij de les, wat een schatje toch. In het begin zat ik vaak naast haar, natuurlijk weer mijn behoefte om te helpen, want ik zag bijvoorbeeld regelmatig de “S”  verkeerd om staan. Ik merkte dat ze het ook wel fijn vond en regelmatig “merci, merci” zei. Ik heb enorme respect voor o.a. deze vrouw, 8 kinderen en dan hier nog gaan leren schrijven. Een heel nieuw alfabet. En ik besef dan weer, dat ik het toch eigenlijk heel erg makkelijk heb.

Certificaat

Inmiddels mijn eerste certificaat binnen, trots, trots. En er kwam ook nog een hele “ceremonie” bij kijken met natuurlijk heerlijk Marokkaans eten. Een officiële uitreiking, met de directrice van de stichting erbij en natuurlijk een foto voor in de krant, groot nieuws haha.

De Franse krant en de Marokkaanse versnaperingen!

De nieuwe Franstaligen zegt de kop… en daar sta je dan als buitenlander in de krant!!

En eigenlijk leer ik niet heel veel van de lessen, maar het is wel heel leuk. Ik heb mensen ontmoet, ook Nederlanders. En ik leer altijd wel wat, maar het probleem bleef het verstaan. Inmiddels heb ik wel al wat Fransen mensen om me heen verzameld, waardoor ik nu wel meerdere malen per week Frans spreek, dat is toch de beste manier om een taal te leren. In de praktijk…

Als afsluiter van dit “schooljaar” hebben we nog een etentje bij de Georgiaanse man. Heel benieuwd hoe dat is en hoe de gesprekken aan tafel gaan, ik zou het eigenlijk moeten opnemen.

Tevens heb ik door de lessen weer het besef hoe dankbaar ik mag zijn, dat ik vrijwillig er voor kan kiezen om naar Frankrijk te komen, want dat geldt niet voor elke leerling uit mijn klas…

Ik wil INTERNET!!

Het vinden van een huis is niet heel moeilijk, er is veel te koop, voor belachelijk lage prijzen. Maar ik, als zelfstandige zonder een spaarrekening, kan niet zomaar iets kopen, gelukkig zijn er diverse opties voor huur te vinden. Het blijkt zelfs dat ze erg blij zijn met Nederlandse huurders, want.. dit geloof je niet.. laatst hoorde ik een verhaal over Franse huurders (de wat minder gestelde) die hadden een binnendeur gebruikt als kachelhout, ze hadden namelijk geen geld meer voor hout. Idioot voor woorden natuurlijk, nou is dit verhaal misschien een beetje een uitzondering haha, maar wel echt gebeurd.

Huurhuizen worden soms echt als gebruiksvoorwerp gebruikt …

Zonder hout geen warmte

Ok, als alleenstaande Nederlandse in Frankrijk was internet voor mij toch wel heel belangrijk, dus ik op dag 1 al met een tolk naar de Orange winkel. Ja, mevrouw, u heeft dan wel een Frans bankrekeningnummer nodig. Ow, okay. Ik naar de bank, ja mevrouw, u moet dan wel een factuur kunnen laten zien van de electra. Huh? Ok, na wat navraag is dit wel handig om te weten. Je kan je niet echt laten “inschrijven” in Frankrijk, je meld je wel even bij de burgemeester, omdat hij/zij je wilt zien en wilt weten hoeveel bewoners zijn dorp heeft. Inmiddels ontdekt, dat een factuur van je electra je “bewijs” is dat je kan laten zien dat je daar woont.

Het gemis van skypen met de familie

Nou, moet deze factuur natuurlijk wel op mijn naam staan.. ah, weer een uitdaging…. mijn huurbaas is namelijk niet zo snel met het regelen van zaken, waardoor ik na een maand eindelijk per post een factuur kreeg met mijn naam er op. Hup naar de bank en kreeg na 2 weken mijn bankpas, hup naar de Orange-winkel. Ja mevrouw, maar waar u woont is nog geen telefoonlijn, die moet dan aangelegd worden. We komen volgende week langs.. ze kwamen op de afgesproken dag, dat was al een verademing, ander tijdstip, maar ach, dat is normaal hier. De mannen die kwamen om de lijn aan te leggen, hadden meteen al gezien dat een telefoonlijn niet veel zin zou hebben, omdat ik dan te weinig capaciteit zou hebben voor internet.. dus.. Ik weer naar de winkel. Er is nog een andere optie mevrouw, Ja, een kastje voor 3G ontvangst, niet dus, noudit wordt nog een lang verhaal, ben uiteindelijk 5x bij die winkel geweest en zonder resultaat, 2,5 maand verder nog steeds geen internet.

Via satelliet (schotel) bleek de oplossing, geregeld via internet (dankzij hulp van anderen) en was binnen een week geregeld! Hehe.. wat kan een mens blij zijn met internet, poehee.

Schotel gemonteerd

En MacDonald niet meer nodig..

En wat was ik klaar met de MacDonald, pff.. al was ik blij dat ik daar wel gratis kon internetten.

En zo gaat het met alles, inschrijven als zelfstandige, auto omzetten naar een Frans kenteken, verzekering, etc.. ik merk niet dat ik Europeaan ben, het zou makkelijker moeten kunnen, maar zo gaat het helaas niet.

Nog een laatste tip; schaf een chequeboekje aan. Hier wordt nog veel met cheques betaald, zelfs in supermarkten. Nou zei ik bij de bank, oh nee, ik heb geen chequeboekje nodig hoor, dat gebruik ik niet. Daar kom ik van terug, gisteren aangevraagd.. want om bijvoorbeeld mijn auto om te laten zetten, moet ik met een cheque betalen! En zo zijn er meer dingen waar je alleen nog maar met cheque kan betalen… handig om te hebben dus. Way way back in time…